All About Eve, 1950 yılına ait klasik bir Hollywood filmi. Konusu itibariyle bence hala da güncelliğini koruyor. Küçük ve elegan bir tiyatro topluluğunu konu alıyor film. Dört kişilik bu arkadaş grubunun başını ünlü ve yetenekli Margo Channing çekiyor. Yılların ünlü tiyatro divası, yeteneği tartışılmaz, bu yetenek ve şöhrete bağlı olarak bir parça ün tekeli kurmuş ve hafif bir şımarıklık yaşıyor. Sevgilisi Bill de yetenekli bir yönetmen, kendisinden yaşça küçük ve kısa süre içinde çalışmak için Hollywood'a gidiyor. En yakın arkadaşı Karen iyi niyetli bir ev hanımı ve onun kocası Lloyd da başarılı bir tiyatro yazarı, Margo'nun başrol oynadığı oyunların çoğunu o yazıyor.
İşin vurucu tarafı da, olayın sadece Margo ve Eve ile sınırlı olmayıp bir toplumsal soruna dokunuyor olması. Tiyatro ve özellikle sinema sektörü doğalı beri, gözler önünde olma, beğenilme, hayranık ve takdir toplama peşinde olan binlerce, milyonlarca genç kız bu yolda elinden geleni esirgemiyor. Sonunda bazıları bazı bedeller ödeyerek başarılı oluyor, bazıları ödünlerinin karşılığını göremeden silinip gidiyor, bazıları silinip gitme şansını bile elde edemiyor. All About Eve bu açıdan çok başarılı, öyküsü iyi kurulmuş, oyuncular çok iyi seçilmiş, diyaloglar başarılı ve sonu da insanı derinden sarsmasa da, vermek istediği mesajı vermekte etkili. Eve rolündeki Anne Bexter masum görünerek sinsiyi oynama konusunda oldukça iyi. Başta acıdığınız kızı birkaç dakika sonra saçlarından tutarak sarsmak istiyorsunuz. Bette Davis ise yaşını başını almış ünlü aktris rolünde iyi bir peformans gösteriyor. İlk kez ona ait bir film izledim, diğerlerini de hafiften merak ettim, onu bu kadar unutulmaz yapan nedir görmek açısından.
- ilhamavcisi'nin notu: 7/10.
Her romantik kadın gibi Nora Ephron filmlerinin pek çoğunu severim, yumuşak tarzı hoşuma gider. Çok akıllıca davranarak Internet ve mail ile yeni kavuşan toplumlara taze taze sunduğu "You've Got Mail" özellikle hoşuma gitmişti, hala da gidiyor. Yine çok akıllıca davranarak dünyada çılgınlık seviyesinde popüler olan aşçılık ve yemek üzerine bir filmle çıkmış izleyicilerin karşısına 2009 yılında. Ben filmle televizyonsuz kaldığımız dönemde tanıştım ve günler boyunca arka planda ses olarak bana eşlik ettiği için ezberledim diyebilirim.
Bridget Jones'un Günlüğü vizyona girdiğinde biz üniversite son sınıfta idik. O zamanki en iyi arkadaşım ile koşarak gitmiştik sinemaya. O zamanlar sinema şimdiki kadar pahalı bir aktivite değildi. Ankara Kızılay'daki sinemalara gidilebiliyordu. Bahçelievler'de yeni açılan On ve Büyülüfener sinemaları bize hakkaten büyülü geliyordu. Yeni nesil için belki de fosil diyebilecekleri bir dönem! Biz Ceren'le Megapol'de izlemiştik sanırım. Yine o zamanlarda bizlerin buluşma mekanı çoğunlukla Kızılay veya Tunalı olurdu. Neyse, geçmiş zaman olur ki hikayesini bırakıp filme geçeyim. İzlediğimde pek hoşuma gitmişti film, eğlenmiştim. Hatta utanarak söyleyeyim, biz aşk-meşk meraklısı her Türk genç kızı gibi, filmin sonunda Bridget ve Mark öpüşürken gözlerimiz yaşararak birbirimize bakmış, iç çekmiştik :)) Şimdi bakıyorum, pek süt ve fazlasıyla duygusal çocuklarmışız; daha doğrusu fazla süt ve doğru düzgün yetiştirilmiş koca çocuklarmışız. Bizim neslin açılması, ya da bana benzer bizim nesil mensuplarının açılması ne yazık ki 30lu yaşlarımızı buldu. İlerleyen zaman içerisinde bizler değişirken bu eski dostu ne yazık ki kaybettik, artık görüşmüyoruz. Sadece bir kızı olduğunu biliyorum. Ne yapar, ne düşünür, mutlu mudur değil midir, neden bizlerle görüşmeyi bıraktı bir fikrim yok.
şaşılası bir durum aslında bu, ama bir türlü birbirimize denk gelememişiz işte bir şekilde. O yüzden Mark Darcy karakterini ve filmi pek beğenmiştim. Şimdi iki filmi birden izleyip de göndermelere bakınca, film ve dolayısıyla filmin temel aldığı kitap bana pek özenti, orijinallikten uzak ve ucuz geldi. Ayrıca Bridget karakterinin komiklikleri, boşboğazlığı ve kendi kendini düşürdüğü zor durumlar bana sevimli olmaktan ziyade acınası geldi. Kadro çok çok iyi. Zaten bana İngiltere olsun filmde, İngiliz oyuncular ve aksanlar olsun, fazlasıyla yetiyor. Hugh Grant'i pek sevdiğimi söyleyemeyeceğim ama rolünün vıcık vıcıklığına oldukça iyi gidiyor. Colin Firth her zaman rolünün hakkını veriyor. Renee Zellweger da oldukça sevimli ve İngiliz aksanı hiç de fena değil. Ben kendisine kilolarını çok yakıştırdım, o sıska ve kaslı halinden çok daha iyi bence. İngilizlerin acilen popüler bir kadın oyuncu çıkarması gerekiyor. Her filmde Amerikalı oyuncuların nasıl da aksan öğrenip oynadıklarının hikayesini dinlemekten yoruldum.
Nicholas Cage denilince aklıma gelen tek şey -hakkında ne söylenirse söylensin- amcası Francis Ford Coppola oluyor. Bu hafif kurbağamsı ailenin sinema-TV dünyası içindeki tüm elemanları bu iri kıyım yönetmenin çanağından bal yalıyor bence. Yeteneksiz olmaları da aile adına talihsizlik tabii. Ford ve akrabalarından ne kadar hoşlanmıyorsam, kaliteli B tipi filmleri de bir o kadar seviyorum. Vasat bir A tipindense, kaliteli ve sevimli bir B tipi film izlemek çok daha eğlenceli oluyor. Tabii ben National Treasure serisini B tipi olarak algılıyorum ama ne kadar doğrudur bilemem. Bana göre B tipi diyeyim, konu da kapanmış olsun.
BBC'nin elinden çıkma filmler, mini diziler, belgesellere hastayım! Her ne kadar İngilizler dünyaya sömürü kültrünü yayıp daha bahtsız ülkelerin üzerinden beslenmiş ve bu kültürü Amerika'ya öğretmiş olsa da, adamların edebiyatını, oyuncularını, ev-sokak dekorasyonlarını, soğukkanlılıklarını ve kültürlerini seviyorum ne yazık ki. Durum böyleyken oturup BBC izlemek de kaçınılmaz oluyor, bana huzur veriyor. Pazar günü denk geldim Narnia Şifresi belgeseline. Narnia kitaplarının bir kısmını okumuş ve buraya da yazmıştım. Kitapları bölük pörçük, edebi incelikten yoksun, olay örgüsü kopuk ve okunamaz bulduğumu da yazmıştım. Yine de türün iflah olmaz bir seveni olarak tüm seriyi bitirmeye kararlıyım.
Akıllı işi gibi görünen popüler kitapları sevmiyorum. Özellikle de herkesin okudum diye hava atıp tartışmalarda bak bunda şöyle diyor diye kolaylıkla ortaya attiği kitapları. Freakonomics bence bu tür B tipi bir kitap, ama kaliteli bir B tipi olduğunu da itiraf etmek gerekiyor. Bir ekonomi profesörü ile gazetecinin birlikte yazdığı kitapta enteresan sorulara cevaplar aranıyor. Mesela kürtaj yasağı ile suç oranının ilişkisi var mı, uyuşturucu satıcıları neden hala aileleriyle yaşıyor, seçilen isim çocuğun başarısını etkiler mi gibi sorular var kitapta. Cevaplar basit korelasyon analizleri ve sosyolojik verilerle açıklanıyor. Özellikle Amerikan toplumunu baz alan analizler var ama bunlardan feyz almak mümkün. Çok konuşulan zenci sorununun kökenine inen hoş değerlendirmeler de var. Geri bırakılmışlığın yanı sıra kendilerine oluşturdukları arabesk kültürün de etkili olduğundan bahsediliyor ki, ben de buna katılıyorum. Beynimizi ve kulak kalitemizi zedeleyen müzik-klip, seks ve şiddet içerikli şarkı sözleri vs. ile farklı bir ezilmişlik sendromu içinde kendilerini daha da geri bırakıyorlar ne yazık ki.
Ece Temel Kuran'ı Mahir sayesinde tanıdım, arada da okurum. Muz Sesleri'ni de Mahir hafif bir kitap okumak ihtiyacı içerisindeyken Bahçelievler 7. Cadde'den yerden almıştı. Okuyacağımı düşünmüyordum ama hafif bir kitap okuma ihtiyacı beni de sardı, geçen hafta okumama kararıma yenilip bir bakayım dedim. Öncelikle Ece Temel Kuran'ın özgeçmişinin düşündüğümden daha iyi olduğunu itiraf edeyim. Kadın çalışmaları konusunda oldukça kafa yormuş. Ancak bence aynı ligde koşmakta olduğu Zülfü Livaneli vb. yazarlara yetişmek için hala birkaç fırın ekmeği var.
Acemi anne olarak bebegimle ilk kez yalnız kalacağımda birkaç gün öncesinden içim içimi yemeye başladı. Daha önce alt bile değiştirmemişim, çocuklardan uzak durmuşum ve bebek büyütmeye dair hiçbir şey bilmiyorum. İkinci haftada en sona kalan annem de evine doğru terki diyar eyleyince Deniz ile başbaşa kaldık. Üstüne üstlük Mahir de çok yoğun çalışmaya başlayınca neredeyse gece gündüz yalnız kaldık. İlk haftalar gerçekten karşılıklı alışma ile geçiyor. Siz bebeğe, bebek ile birlikte yaşamaya, anne baba olmaya, bakıma, uykusuzluğa vs alışırken bebekcik de dünyaya ve size alışmaya çalışıyor. Özellikle de bebek bakımı hakkında hiç bilginiz yoksa, biraz mükemmeliyetçi biriyseniz ve yanınızda benim gibi hiçkimse yoksa her şey daha da zorlaşıyor.
Annemin üstüne üstüne gittiğimiz, onunsa ses çıkarmadan katlandığı bir konu: süt. Üç kardeş üçümüze de sadece 17 gün süt verebilmiş, bana 40 gün verdiğini söylüyor :) Stresliydim diyor, ilk gün hemen süt verilmezdi o zamanlar o yüzden sütüm oluşmadı diyor, her şeyi yaptım ama olmadı diyor. Bizse yıllarca bizi iyi besleyemedin, sütümü haram ederim diyemezsin diye dalga geçiyoruz. Zaman zaman belki de vermek istememiştir diye bile düşündüğüm oldu, hatta annelik açısından belki de bir parça, küçücük bir parça sırf bu yüzden eksik olduğu...Öyle böyle, boş yere büyük ye büyük konuşma dememişler. Malum, bebek doğduktan sonra bir şekilde beslemek gerek. Bebek bakımının belki de en önemli parçası beslenme. Her yerde gümbür gümbür anne sütü kampanyaları dönüyor. Ben de anne sütü taraftarlarındanım, 6 ay sadece anne sütü diyorum.
direndik. Sonra baktım ki çocuğa eziyet etmenin gereği yok, mamaya teslim oldum! Anne içgüdüsü önemli, insanların mama verme, şöyle böyle demelerini dinlemeden bana doğru geleni yapmaya karar verdim. Bugün 8 hafta sonra hala %50 süt-%50 mama kombin devam ediyoruz. Sütün artması için elimden gelen her şeyi yapıyorum, rezene çayları, alkolsüz bira, muhallebi, incir, öğle uykusu vs. vs. Her kadının mutlaka iki çocuğa yetecek kadar sütü vardır hikayesi canımı sıkıyor, ama yapacak bir şey yok. Lokur lokur süt veren ve bunu da büyük gururla anlatan kadınlara gıcık oluyorum, kıskanıyorum :) Zaten çoğu da bunu o kadar göze sokacak şekilde anlatıyor ki gıcık olmamak elde değil :) Mama konusunda hala kendimi kötü hissediyorum, ama tek örnek benim minnoşum değil biliyorum. En iyisinin içinde bile glikoz şurubu gibi zararlı içerikler ne yazık kı mevcut. İnsanların kınayıcı ve belki farkında olmadan ayıplar, aşağılar tavrı da cabası. Ama benzer bir durumdaysanız lütfen kendinizi yiyip bitirmeyin, bazen durumu kabullenip sonuç odaklı çözüme gitmek en iyisi. Bu rahatlık da belki sütlerin artmasında yardımcı olur. Sonuçta faydalarının yanı sıra emzirmek gerçekten aradaki bağı da kuvvetlendiren, bebeğe kendini güvende hissettiren, sadece ikinize özel ve duygusal bir olay. Mümkünse 6 ay sadece anne sütü, olmuyorsa da dünyanızın yıkılmasına gerek yok, en iyi mamalarla takviye...
Doğum yazısında Acıbadem'i sonra yazacağım demiştim, işte yazıyorum. Doktorlardan ve hastanelerden, muayene olmaktan, doktora gitmekten nefret ederdim. Bunda 8-16 yaş arasında basit bir göz alerjisi için şehir şehir ve doktor doktor gezip bir ton ilaç yutmamın etkisi büyük kanımca. Hamile kaldığımda onca muayeneye nasıl gideceğimi ve doğumu nasıl yapacağımı kara kara düşünmeye başladım. Ankara'daki doktorumun rahat bir adam olması beni de rahatlattı bir parça. Ama yine de 32. haftada bile muayeneye giderken hala gerildiğimi ve kasıldığımı hatırlıyorum. Ultrasonda bebişi görüp dışarı çıkınca da müthiş bir rahatlama ve mutluluk. 33. haftada İstanbul'a geldiğimde Ankara'daki doktorumuzun tavsiyesiyle Acıbadem Maslak Hastanesi'ne Amerika'dan yeni dönen doktorumuzla yola devam etmeye karar verdik. İnsanlarla benzer geçmişler, eğitimler paylaşıp aynı dili konuşmak çok önemli gerçekten. Doktorumuzla hızla kaynaştık ve anlaştık. Doğum serüvenini yazmıştım zaten.
bebek bakımı için gerekli her şeyi rahatlıkla bulabiliyorsunuz. Yemekler de hiç fena değil. Gerçi Mahir refakatçi yatağına sığamadığı için rahat edemedi ama yemeklerden o da memnun kaldı :) Son gün bize özel bir yemek hazırlandı, masa, örtülü sandalyaler vs. ile hoş bir servis yapıldı. Sabah üzüm hoşafı da getirerek gönlümü çaldılar :) Asıl gönlümü çalan da minnoşumuza giydirdikleri yeşil kuzulu tulum takım oldu :) Bir de Ali Ağaoğlu'nu -zerre kadar sevmememe rağmen- takdir ettim pazarlama stratejisi açısından. Çıkışta bize Ağaoğlu'ndan bir paket verdiler. İçinde bebek kıyafetleri, kaneviçe işlemeli örtü ve üzerinde çeyrek altın olan bir mini yastık vardı. Adam nereye yatırım yapacağını ve müşterinin nereden gelebileceğini biliyor.
İnsan hayatında bazı önemli olaylar yaşam boyu sürecek değişikliklere yol açıyor. Aynı erkeklerin askerlik anıları gibi, bir kadının doğum anıları da anlatmakla bitmiyor. Anlattıkça tekrar tekrar yaşanıyor ve hatırlanıyor. Doğum iznine çıktığımı daha önce yazmıştım. Doğumun nasıl olacağına başından bu yana kesin karar verebilmiş değildim. Sezeryan gibi bir olanağın olması, acı çekmeden ve zamanını bilerek doğumu tamamlayacak olmak insana oldukça hoş geliyor. Ama o noktada toplumsal baskı devreye giriyor. Anneler ve komşu teyzelerin "Biz nasıl yaptık, şimdikilerin canı pek tatlı" yorumları kafaya bir baskı şeklinde inip duruyor hamilelik boyunca. Hadi kulak asmayayım diyorsanız da bu sefer sezeryanla ilgili mitler devreye giriyor. Ağır karın ameliyatı şeklinde adlandırılıyor, doğumdan sonra çoğunlukla göbekler eski haline dönmüyor, günlerce-aylarca yatmak gerekiyor şeklinde sözler insanın kararını etkiliyor. Ben bu konularda gerçekten kesin bir karara varmadan son haftalara kadar geldim. Olayı doğal akışına bırakmak ve düşünmemek iyi geldi.
küçük bir kanamayla devam etti. Kanamayı da görünce doktorumuzu aramaya karar verdik. Saat 9da hastanede buluşmak için randevulaştık. O arada biz hala hazır olmayan çantamızı toparladık, ben duş aldım, hazırlandık ve çıktık. Arabaya binerken acıdan oturup ağlayacak durumdaydım. Bir yandan da erken olduğu için hala bir inkar mekanizması kendini çalıştırıyordu. En komik yanı, arabada giderken benim kapıya tutunup uğunmam ve otobüsle geçenlerin bana uzaylı görmüş gibi bakmalarıydı! Arabayı acilin önünde bırakıp hemen içeri daldık. Sandalye ile Kadın Doğum katına götürüldüm. Acı çekmek bir yana, geçip gittiğimiz yerlerdeki insanların kimi acır, kimi meraklı bakışları hatırladıkça bana hala çok komik geliyor. Doktorumuzun ofisine girdik, tam muayene sırasında su gelmeye başladı!! Doğum 10 cm. açıklıkta başlıyormuş, biz 8 cm. ile gitmişiz! Yine kendimi acı eşiğim konusunda zorlamışım! Hemen geceyi de geçireceğimiz odaya götürüldük. Yeni doğan katında 11 oda var, doğumdan önce odaya alıp hazırlıkları tamamlıyorlar ve doğumhaneye oradan alıyorlar. Tabii bu normal doğum için geçerli. Odaya gittiğimizde ben artık yatağın kenarlıklarına tırmanacak kadar sancı çekiyordum :) Doğum sancısı çok garip, insanın çevresi ile olan bağını koparıp başka bir aleme götürüyor, en azından benim için öyleydi. Konuşma, görme ve algılama kabiliyetini kaybediyor insan gelip giden sancı nöbetleri sırasında. Ben yeri göğü inleterek bağıran kadınlardan olmadım, sadece kasılıp kaldım ve ufak seslerle atlatmaya çalıştım. Son aşamalarda sancıyla birlikte çok kuvvetli bir ıkınma dürtüsü de geliyor ki, işte bu biraz insanı mahvediyor.
Amerika'dan sonraki 4 yıllık Ankara yaşantımızdan sonra bu kez de İstanbul'a taşındık. Bu sefer benim için farklı olan nokta, taşınma ile birlikte doğum iznine çıkmam oldu. Bu da daha çok yazı yazabileceğim anlamına geliyor. Tabii bolca da ders çalışmam gerekiyor. Yapacak çok iş olması güzel.
alınan değişik peynirler, Ankara Pazarı ve Soykan'dan aldığım mevsime uygun, taze ve ucuz meyveler gözümde tütmüyor değil. Ama kararlıyım, Ayazağa'nın semt pazarlarını ve manavlarını da keşfedip, ilk etapta karşılaştığımız meyve-sebze kıtlığına bir çözüm bulacağım!
Kişisel gelişim kitaplarını oldum olası sevmem. İnsanları kandırmak için yazılan ucuz kitaplar olduğunu düşünürüm çoğunlukla. "Çizginin Dışındakiler"i de sıkışık bir dönemde okuyacak başka bir kitap bulamadığım için okudum. Ama yüzümü kara çıkardı ve endişelerimin bir kısmına geçici de olsa su serpti.
2006 yazı, hava sıcak mı sıcak. Ithaca'nın aile yurdunda küçücük odamızda ter döküyoruz. Günde bazen iki kez DVD kiralamaya gidiyoruz, her seferinde 3 adet. Philip Seymour Hoffman'ın Oscar kazandığı Capote filmini izlediğimizde tanıyorum Harper Lee'yi. Oysa "To Kill a Mockingbird (Bülbülü Öldürmek)" kulağıma çok kez çalınmış bir kitap. Yazarını arka planda bırakmış pek çok kitaptan biri. Harper Lee'nin ilk ve tek romanı. Bu denli ses getirmiş bir romandan sonra neden başka kitaplar yazmadığını merak ediyorum. Sonra Gregory Peck'li film versiyonunu buluyorum, ama neden bilmem hep erteliyorum izlemeyi ve okumayı. Sanırım isminden dolayı, hüzünlü bir hikeye bulmayı bekliyorum içinde.
farklı gözlerle dünyayı görmelerini sağlamak için faydalı bir kitap. En sevdiğim konulardan biri de, kadın-erkek rollerinin nasıl zorla çocuklara dayatıldığının anlatılması oldu. Scout büyüdükçe halasının zoruyla alışılagelmiş kız çocukları gibi davranmaya zorluyor kendini. Bir gün halası ve kasabanın diğer kadınlarıyla bir çay partisinde otururken, "Birkaç yıl sonra ben de bu toplantılara katılıp, bu kadınlar gibi davranmak zorunda kalacağım. Oysa ben babamın dünyasında çok mutluyum" diye düşünüyor, ve benim kalbimi burkuyor. Gözümün önüne ev toplantılarında kadın ve erkeklerin niye ısrarla ayrı odalara çekilip ayrı şeyler konuştuğuna anlam veremeyen ve karşı dünyaya girdiğinde garip bir uzaylı gibi karşılanan kendi çocukluğum geliyor. Kadın ve erkek dünyalarını bu kadar erken yaşta bu kadar keskin bir şekilde ayırıp, sonra da bu ayrıma sonuna kadar inanan ve beklentilerini sabitleyen toplumlarda yaşıyoruz. Kalıplara giriyoruz, girmeyenleri kınıyoruz, öyle olmayabileceği halde çıtkırıldım ve işlevsiz kadınlar yetiştiriyoruz. Üzerinde konuşursak bu konu bitmez, en iyisi yazmayı bırakmak...
Çalıkuşu'nun Aydan Şener'li versiyonu bizim çocukluğumuza denk geliyor. Zevkle izlediğimi, bölümleri beklediğimi hatırlıyorum. Ondan sonra da kitabın, Küçük Erkekler'den (Louisa May Allcott) sonra en çok okuduğum kitap olduğunu. Bir erkek yazarın bir kadın ruhunu bu denli detaylı anlatabilmesi gerçekten takdire şayan. Kitabı klasikleştiren nokta da bu belki. Ya da herkesin iddia ettiği gibi devrine göre özgürlükçü bir kadın romanı olması (ben neden böyle düşünmediğimi birazdan yazacağım).
da ona aşık olduğu ortaya çıktığındaysa, onun aşkına karşılık veremiyor, vermeyi beceremiyor, yabani ve uzak kalıyor ve kuzenini başka bir konak dilberine kaptırıyor. Bunu düğünlerinden birkaç gün önce öğrenince de çareyi kaçıp uzaklara gitmekte, Anadolu'nun çeşitli iyi ve kötü yerlerinde öğretmenlik yapmakta buluyor.
evlat edindiği kızı ölüyor, doktor ölüyor ve onun vasiyetiyle tıpış tıpış Kamran'a geri dönüyor. Çektiği tüm eziyetlere, olgunlaşmış olmasına ve elde ettiği yeni güce rağmen, Kamran'a dönüyor, hem de ayağına giderek! Sonunda gecikmeli olarak, taze bir kızcağız rolünde, çoluksuz çocuksuz olarak Kamran'la evleniyor.
Özellikle kızlar için yazılmış izlenimi uyandıran ve onlara prensesvari davranmayı, prenslerini beklemeyi, güzel ve terbiyeli olmayı öğretiyor masallar. Hepsinin içinde Rapunzel biraz daha silik kalmış, geri planda durmuştu şimdiye kadar. Cam ayakkabılı Cindrella, hayvanlarla konuşabilen Pamukcuk dururken saçlarını sevdiğine süpürge ve de halat yapan Rapunzel izole ve renksiz bir hayat yaşıyordu. Tüm hayatını bir kulede geçirmeye mahkumdu.
Yıl 2005. Cornell'deki yüksek lisans eğitimimin ilk dönemi. 85 yaşında, ince hatlı, pantolon askıları ve papyonuna rağmen itici görünmeyen hocamdan aldığım dersi çok seviyorum. Her hafta değişik kitaplar okuyup tartışıyoruz. Amerikalıların hiçbir şeye hakim olmadan, boş laflarla çok laf etmesine çok şaşırmıştım ilk zamanlarda. Kötü lise eğitim sistemlerine, teknik bilgi yoksunluklarına rağmen, çeneleri gerçekten güçlü çalışıyor. Biz Doğu ülkelerinden gelenlerse daha utangaç, daha teknik bilgi dolu, daha donanımlı ama bunları söze koymada bir parça daha talimsizdik ne yazık ki.
Cumartesi sabahlarımızın eğlencesi kaşarlı tost ve taze portakal suyu eşliğinde Sponge Bob izlemek oldu çok uzun yıllardır. Sünger Bob'un aptal halleri, Patrick'in daha da aptal halleri ve Squidward'un sinirlilikleri hoşça kendini izletti bize. Yıllar içinde CNBC-e'nin yayın akışı, bizim de yeme içme alışkanlıklarımız bir parça değişti. Artık yumurta-peynir-zeytin-yeşillik geleneksel dörtlüsüne daha çok rağbet eder olduk sağlıklı yaşamak adına. Kahvaltılarımızı genelde ben hazırladığım için, çizgifilmler başladıktan sonra tepsilerimizi alarak salona gidebiliyorum. Geçen sene Mahir'i farklı bir çizgifilm izler görünce önce ne olduğuna çok dikkat etmedim. Başlarda şimdiye kadar izlemediği bir tutkuyla izlediği Avatar'la Keloğlan diye dalga geçtim itiraf ediyorum. Sonra yavaş yavaş beni de sarmaya başladı. En son bölümünü İstanbul'da izledik ve içimizde garip bir hüzün uyandı desem yeridir. Şimdiye kadar CNBC-e'de bölük pörçük izlediğimden tam bir akış oturmamıştı kafamda. Geçen hafta gripten sürünür ve evde raporlu yatarken tüm üç sezonu bölüm bölüm izledim. Emek'te son kattaki evimizde, pencerenin önündeki kanepeye kurulup özenle pişirdiğim yemeklerimi yerken hem de. İnsanlık için küçük, benim için büyük keyifti :)
geliştiren, zorluklara göğüs geren, ateşle yoğurulmuş bir genç adam Zuko. Onun çelişkilerini, hırslarını, kendini buluşunu amcası Iroh'nun delilikle karışık bilgeliğiyle birlikte izlemek oldukça keyifli oldu. Hatta ikisinin ilişkisinin şekillenmesini görmek, Katara ve Aang'in aşk ilişkisinden daha heyecanlıydı denebilir. Bu arada birçok kişi gibi ben de Katara ve Zuko'yu yakıştırmıştım son sezonda ama serinin yapısı gereği olmayacağı belliydi.
Narnia Günlükleri serisinin üçüncü kitabı At ve Çocuk. Aslında Türkçe çevirisi isminin nüansını yansıtmıyor, çünkü orijinal isim "The Horse and His Boy", at ve onun çocuğu anlamına geliyor. Yani at ve sahibi kavramı yer değiştirmiş oluyor. Bu kitabın genele göre farkı dört temel kahramanımızın yan rollerde olması, hatta hemen hemen hikayede hiç yer almamaları.
kraliçeliklerinin tadını çıkarıyorlar. Susan'a evlilik teklifleri yağıyor. Filmlerde gördüğümüz Susan cesur, çok iyi okçu ve savaştan kaçmayan bir kızken, kitaplardaki Susan giyim-kuşam düşkünü, aşk-meşk peşinde, biraz düşüncesiz, savaşlarda etkisiz -hem de iyi bir okçu olduğu halde- ve çoğumuzun pek de hoşlanmadığı bir tip olarak çiziliyor. Örneğin Shasta ve diğerlerinin de katılacağı savaşa Susan neden oluyor, ama herkes savaşa giderken Susan gitmiyor! Burada feminist bir tavır takınıp, Susan'ı savunmaya geçebiliriz ama böyle kızların varlığını görmezden gelmemize neden olmaz bu savunma. İrkilmeme neden olan tek şey, sıradan büyük bir kadın gibi davranıyor denmesi Susan için. Binlerce yıl kadınları sadece güzelikleri ile değerlendiren, mal varlığı ve miras, çalışma haklarını elinden alan, savaşlara, politikaya dahil etmeyen, toplumun ve hayatın - daha doğrusu dominant erkekler tarafından yürütülen tüm faaliyetlerden uzaklaştıran- bir kültürün yazarından bu cümleyi okumak beni çok da şaşırtmıyor. O kültürün temsilcilerinin bu konuda en çok yol katetmişlerden biri olduğunu düşünmekse sinir bozucu.
Oldum olası Jackie Chan filmlerini çok severim. Bizim çocukluğumuzda (şimdi 1000 yıl öncesi gibi görünen 80ler) karate ve Uzak Doğu filmleri çok meşhur olup, evde ve nadiren gidilen sinemalarda tercih sebebi idiler. Ben sek karate filmlerinden hoşlanmadığım için, Jackie Chan'ın mizah ve akrobasiyle birleşen filmleri bana hala çok eğlenceli geliyor. Bir de Chan'ın Snoopy'e benzeyen gülümsemesi, dünyadan soyutlanmış pembe bakış açısı çok hoşuma gidiyor. İçinde bulunduğu alemin lekelenmemiş masum temsilcisi gibi bir nevi.
olduğunu zannettiği evine dönüyor. Kayıktan iniyor, iskeleye çıkıyor, bakıyor ki her yer darma duman, evi işgal altında. Elindeki bayrakla kalakalıyor. İşgalci askerler bayrağı bırakması için onu uyarıyorlar ama bırakmıyor. Askerlerin kalın oklarına hedef oluyor. Chan'ın oklarla kaplandığı bu sahne bana "Hero" ve Jet Li'yi anımsattı. Hatta, bu Çin'in birleşme hikayesi de çok benzer olmuş diye çamur da attım. Ama meğer Jackie Chan bu hikayeyi tam 20 yıl önce yazmış! Genç generali kendisi için düşünerek yazmış hatta, ama film 20 yıl sonra çekilebildiği için genç general rolü başkasına, yaşlı asker rolü de kendisine kalmış.
Narnia Günlükleri'nin dördüncü kitabı Prens Caspian. Bana da artık bir süre Narnia kitaplarını okumayacağım dedirten kitap. Türün seveni olarak haksızlık etmiyorumdur umarım, ama seri kitaplarının içindeki o sıkıntı hali ve yavanlık nedense geçmek bilmiyor ve okurken bana da daral yaşatıyor.
cukların gelişi ve bulunuşları, Caspian'ın kaçışı ve diğer gelişme olayları o kadar uzun anlatılmış ki, sonuca yine çok az bir pay kalmış ve yalap şap bir şekilde bitirilmiş. Biz heyecanlı bir savaş beklerken Peter ve Caspian'ın amcasının düello dövüşü ile Caspian tahta geçiyor. Aslan yine geliyor, etrafa neşe saçıyor, öğütlerini veriyor ve gidiyor. Bu kitapta Peter ve Susan'a artık büyüdüklerini, bu yüzden Narnia'ya bir daha gelemeyeceklerini söylüyor. Edmund ve Lucy ise bir kez daha gelecekler, o da serinin beşinci kitabı oluyor.